ترمیم زخم یک فرآیند بیولوژیک پیچیده و چندمرحله‌ای است که هدف آن بازگرداندن تمامیت ساختاری و عملکردی پوست و سایر بافت‌ها پس از آسیب است. این فرآیند از اهمیت بالایی در پزشکی برخوردار است، زیرا هرگونه اختلال در آن می‌تواند منجر به عوارض جدی، افزایش مدت بستری، هزینه‌های درمانی بالا و حتی مرگ‌ومیر شود.
زخم‌های مزمن یکی از چالش‌های بزرگ نظام‌های سلامت در سراسر جهان هستند که میلیون‌ها نفر را درگیر کرده و میلیاردها دلار هزینه سالانه به دنبال دارند. از جمله این زخم‌ها می‌توان به زخم پای دیابتی، زخم فشاری و زخم‌های وریدی پا اشاره کرد که معمولاً در افراد مسن، بیماران مبتلا به دیابت یا افرادی با مشکلات عروقی و حرکتی بروز می‌کنند. این زخم‌ها اغلب در مرحله التهاب متوقف شده، ترمیم طبیعی آنها به کندی پیش می‌رود و مستعد عفونت و دیگر عوارض هستند. تشخیص زودهنگام وضعیت واقعی زخم و پیش‌بینی روند ترمیم، برای انتخاب درمان مناسب و جلوگیری از وخامت آن، اهمیت حیاتی دارد.
زخم‌ها، به‌ویژه زخم‌های مزمن، از مشکلات مهم پزشکی در سراسر جهان محسوب می‌شوند و هزینه‌های سنگینی را به سیستم‌های درمانی تحمیل می‌کنند. این زخم‌ها اغلب با عوارض میکروبی از جمله عفونت موضعی یا گسترده، تأخیر در روند ترمیم، و انتشار میکروب‌های چند‌مقاومتی مانند MRSA همراه هستند. محیط یک زخم مزمن معمولاً بستر مناسبی برای شکل‌گیری کلنی‌های باکتریایی متنوع و در بسیاری از موارد، تشکیل بیوفیلم است. بیوفیلم‌ها لایه‌هایی از جمعیت میکروبی هستند که در یک ماتریکس چسبنده محصور می‌شوند و مقاومت شدیدی در برابر آنتی‌بیوتیک‌ها و عوامل ضد میکروبی پیدا می‌کنند.
زخم‌های مزمن به زخم‌هایی گفته می‌شود که فرآیند ترمیم آنها به‌صورت طبیعی، منظم و به‌موقع پیش نمی‌رود یا پس از گذشت بیش از سه ماه، توانایی بازگرداندن یکپارچگی آناتومیک و عملکردی بافت را ندارند. این زخم‌ها بسیار شایع‌اند و متأسفانه در بسیاری از موارد به‌طور نادرست درمان می‌شوند. هزینه‌های بالای درمان و پیامدهای جدی جسمی و روانی مرتبط با آنها، اهمیت پیشگیری، ارزیابی دقیق و درمان اصولی را دوچندان می‌کند.
هماتوم ساب‌دورال مزمن (Chronic Subdural Hematoma – cSDH) یکی از شایع‌ترین بیماری‌های نوروسرجری در سنین بالا است که در آن خون در فضای ساب‌دورال به صورت تدریجی تجمع پیدا می‌کند. برخلاف خونریزی‌های حاد مغزی، این عارضه اغلب در طول هفته‌ها تا ماه‌ها ایجاد می‌شود و به همین دلیل علائم آن ممکن است مبهم، تدریجی و غیر اختصاصی باشند. شایع‌ترین علائم شامل سردرد، مشکلات راه رفتن، اختلالات شناختی، و در برخی موارد ضعف یا فلج یک طرف بدن است. این بیماری به ویژه در سالمندان و بیماران با سابقه مصرف داروهای ضدانعقاد یا ضدپلاکت شایع‌تر است، زیرا این داروها می‌توانند در پیشرفت یا وسعت خونریزی نقش داشته باشند.
درد حاد یک تجربه حسی و احساسی ناخوشایند است که معمولاً ناشی از آسیب واقعی یا بالقوه بافت‌ها می‌باشد و معمولاً از چند روز تا حداکثر ۱۲ هفته طول می‌کشد. درد حاد اغلب با یک علت مشخص مانند جراحت، جراحی یا التهاب حاد آغاز می‌شود و پس از ترمیم بافتی یا رفع علت، بهبود می‌یابد. برخلاف درد مزمن که مستقل از آسیب اولیه ادامه می‌یابد، درد حاد ماهیت گذرا دارد اما در صورت عدم مدیریت مناسب، می‌تواند به درد مزمن تبدیل شود.
زخم مزمن به زخمی گفته می‌شود که روند طبیعی ترمیم در آن مختل شده و طی بازه‌ای طولانی (معمولاً بیش از ۴ تا ۱۲ هفته) بهبود پیدا نمی‌کند یا روند مشخصی از بهبود نشان نمی‌دهد. این نوع زخم‌ها طیف گسترده‌ای را شامل می‌شوند؛ از جمله زخم پای دیابتی، زخم بستر، زخم‌های وریدی ساق پا، و برخی زخم‌های جراحی یا تروماتیک که طولانی‌مدت باقی می‌مانند. بار اقتصادی و اجتماعی این زخم‌ها قابل توجه است، زیرا باعث کاهش توان کاری، افت کیفیت زندگی، و افزایش مصرف منابع درمانی می‌شوند. آمارها در ایالات متحده نشان می‌دهد که حدود ۱۰.۵ میلیون نفر از بیمه‌شدگان Medicare دچار زخم‌های مزمن هستند، که معادل تقریباً ۲.۵٪ از جمعیت کل این کشور است. این داده‌ها ضرورت یافتن رویکردهای درمانی مؤثرتر و مقرون‌به‌صرفه‌تر را نشان می‌دهد.
آسیب مغزی تروماتیک (TBI) یکی از اصلی‌ترین و مخرب‌ترین مشکلات سلامت مغز است که سالانه میلیون‌ها نفر در سراسر جهان را تحت تأثیر قرار می‌دهد. این اختلال که در اثر وارد آمدن ضربه فیزیکی به مغز رخ می‌دهد، نه تنها به صورت حاد بلکه به عنوان یک بیماری مزمن با پیامدهای بلندمدت، از جمله افزایش خطر ابتلا به بیماری‌های نورودژنراتیو در سنین بالا مطرح می‌شود. گزارش کمیسیون نورولوژی لانست (۲۰۱۷) آغازگر موجی از توجهات و تحقیقات جهانی پیرامون TBI شد و اهمیت آن را به عنوان یکی از شایع‌ترین علل مرگ‌ومیر و ناتوانی ناشی از آسیب‌ها تا سال ۲۰۳۰ برجسته کرد؛ به طوری که تخمین زده می‌شود سالانه بین ۵۰ تا ۶۰ میلیون نفر در دنیا دچار TBI شوند و هزینه‌ای معادل ۴۰۰ میلیارد دلار به اقتصاد جهانی تحمیل گردد.
زخم‌های مزمن یکی از مشکلات جدی و فراگیر در حوزه سلامت عمومی هستند که به دلایل گوناگون از جمله اختلال در روند ترمیم طبیعی بافت‌ها، بیماری‌های زمینه‌ای (مانند دیابت)، اختلالات عروقی، و عفونت‌ها به ویژه عفونت‌های مقاوم به درمان، شایع و دردسرساز شده‌اند. یکی از مهم‌ترین عوامل ایجادکننده عفونت‌های مزمن، باکتری استافیلوکوکوس اورئوس مقاوم به آنتی‌بیوتیک متی‌سیلین (MRSA) است. این باکتری به علت تکامل مکانیسم‌های مقاومت، امروزه نه‌تنها در بیمارستان‌ها بلکه در جامعه نیز یافت می‌شود و درمان آن با روشهای آنتی‌بیوتیکی معمول با چالش جدی روبه‌روست.
زخم‌های مزمن مانند زخم پای دیابتی، زخم‌های فشاری و وریدی، چالش مهمی در حوزه سلامت عمومی در جهان امروز به شمار می‌روند. این زخم‌ها روند بهبودی کندی دارند و اغلب موجب بستری‌های مکرر، هزینه‌های زیاد مراقبتی و افت کیفیت زندگی بیماران می‌شوند. مدیریت مؤثر و پیوسته این زخم‌ها، به ویژه با افزایش سن جمعیت و شیوع بیماری‌های مزمن، پیچیده‌تر شده است.
