زخم مزمن
گونه‌های فعال اکسیژن (ROS) و ترمیم زخم: نقش عملکردی ROS و فناوری‌های نوظهور تعدیل‌کننده آن برای بهبود فرآیند ترمیم
/post-31Reactive oxygen species (ROS) and wound healing: the functional role of ROS and emerging ROS-modulating technologies for augmentation of the healing process
دیدگاه‌های نوین هیدروژل‌ها در مدیریت زخم‌های مزمن
/post-13زخم‌های مزمن یکی از چالش‌های جدی و پرهزینه حوزه سلامت هستند که میلیون‌ها نفر را در سراسر جهان درگیر ساخته و فشار اقتصادی و روانی شدیدی را بر بیماران، مراقبین و سیستم‌های بهداشت و درمان تحمیل می‌کند. برخلاف زخم‌های حاد که طی مدت مشخص و کوتاهی بهبود می‌یابند، زخم‌های مزمن در بازه‌ای بیش از ۴ تا ۱۲ هفته علی‌رغم درمان‌های مرسوم و مراقبت، به مراحل معمول ترمیم نمی‌رسند و حتی ممکن است به روندی رو به وخامت دچار شوند.
پانسمان‌های سلولی: سفری در مدیریت زخم‌های مزمن
/post-8زخم‌های مزمن یکی از مهم‌ترین چالش‌های پزشکی امروز به شمار می‌روند که با عدم ترمیم مؤثر و طولانی‌مدت همراه‌اند و طیف وسیعی از بیماران، به ویژه مبتلایان به دیابت، سالمندان و افرادی با بیماری‌های عروقی را تحت تأثیر قرار می‌دهند. این زخم‌ها، مانند زخم‌های پای دیابتی، زخم‌های فشاری و زخم‌های وریدی، اغلب به دلایل پیچیده‌ای همچون التهاب پایدار، اختلال در ارتباط بین سلولی، کاهش بازسازی بافت و نقص در رگ‌زایی، بهبود نمی‌یابند و به مراحل مزمن وارد می‌شوند.
تمایزات میکروبیولوژیکی، ایمنی‌شناختی، بالینی و درمانی عفونت حاد و مزمن زخم‌ها
/post-7زخم‌های پوستی و عفونت‌هایی که در بستر آن‌ها رخ می‌دهد، یکی از چالش‌های اساسی حوزه درمان و مراقبت‌های بالینی و به‌ویژه مراقبت زخم به‌شمار می‌روند. بسیاری از مردم این تصور را دارند که هر نشانه التهابی در پوست یا زخم، علامت وجود عفونت باکتریایی و نیازمند مصرف آنتی‌بیوتیک سیستمیک است. این تصور غلط سبب تجویز بی‌رویه آنتی‌بیوتیک‌ها و بروز مقاومت‌های آنتی‌بیوتیکی گسترده شده است. مقاله حاضر با رویکردی نظام‌مند و مبتنی بر مرور ادبیات علمی، تلاش دارد با معرفی تفاوت‌های ماهوی میان عفونت‌های حاد و مزمن زخم، نحوه مواجهه اصولی با هر یک از این شرایط را تبیین کند.